ΕΦΗΜΕΡΙΑ
Λες, πώς από τότε πού κατάλαβες, εφημερεύεις. Σοΰ εδόθη ή ημέρα, και είπες• ιδού εγώ μέσα στο μελιχρό φως, μέσα στον οικείο χρόνο, μέσα στον απρόσμενο κόσμο, πού μου έφανερώθη και πού είναι ό Ναός μου.
Τίποτε δεν σου ανήκει• σου εδόθη όμως ένα κερί, ή ψυχή σου. Από τότε πού κατάλαβες, άναψες το κερί κα'ι είπες• θα το κρατώ αναμμένο μέσα σε τούτη την κοσμική ξαγρύπνια, ίσαμε να λειώσει. Αυτή είπες πώς είναι ή εφημερία σου. Και είπες πώς βρίσκεσαι στην ακμή του φωτός, και πώς αυτό είναι το πάν πού σου έδωρήθη.
Από τότε πού κατάλαβες, δεν έχεις να κάνεις τίποτε, παρά να κρατάς αναμμένο το κερί στο Ναό πού τάχθηκες να εφημερεύεις, όσο κρατάει ή ήμερα. Δεν έχεις ούτε να γνωρίσεις ούτε να πονέσεις ούτε να ελπίσεις ούτε να χαρείς. "Ολα αυτά τα έκαμες προ της εφημερίας, τότε πού δεν είχες καταλάβει.
Τώρα σιώπησες, όπως σιωπηλά είναι όλα τριγύρω σου. Μόνο το φως. Και εφημερεύεις στο φως. Καθώς αναδύθηκες από το όνειρο, αναστήθηκες στο σιωπηλό φως. Και κοιτάς απορημένος όσο κρατάει το κερί σου: το φως του κεριού σου, το φως του κόσμου, το μελιχρό.
Δεν πέρασε από το νου σου κανένας αίνος, ούτε πώς περιμένεις τίποτε, ούτε σε φοβίζει τίποτε. "Οπως το κερί πού απλώς φωτίζει και λειώνει και τίποτε άλλο. Εσύ την εφημερία σου τηρείς. "Ωσπου να έρθει ό άλλος, θα ανάψει από το κερί σου το κερί του και θα καθήσει στη σκοπιά σου, καθώς θα αποχωρείς. Χωρίς να αλλάξετε κουβέντα.
Χρήστου Μαλεβίτση
