Ελληνική η αρχαία μακεδονική διάλεκτος, αποδεικνύουν και οι επιγραφές από τη Μεθώνη Πιερίας

«Είμαι το ποτήρι του Ακεσάνδρου και όποιος μου το κλέψει θα χάσει τα μάτια του».

Αυτό πιθανόν έγραφε ο ιδιοκτήτης του αγγείου από συμπόσιο, που βρέθηκε στις ανασκαφές της Μεθώνης Πιερίας, θέλοντας να αστειευτεί αλλά και να αποτρέψει. Το παραπάνω κείμενο, αν και δεν σώζεται ολόκληρο, είναι σίγουρο ότι θα συζητηθεί πολύ, όπως και οι υπόλοιπες επιγραφές, χαράγματα και εμπορικά σύμβολα από τα 191 κεραμικάπου εντοπίστηκαν στη Μεθώνη -την αρχαιότερη αποικία των Ερετριέων στον βορρά- και τα οποία θα δημοσιευτούν πολύ σύντομα σε τόμο με τίτλο: ΜΕΘΩΝΗ Ι: Επιγραφές, χαράγματα και εμπορικά σύμβολα στη γεωμετρική και αρχαϊκή κεραμική από το «Υπόγειο» (Ματθαίος Μπέσιος, Γιάννης Ζ. Τζιφόπουλος, Αντώνης Κοτσώνας, επιμέλειαΓιάννης Ζ. Τζιφόπουλος).

Τα περισσότερα από τα αγγεία αυτά χρονολογούνται μεταξύ 730 και 700 π. Χ., εποχή από την οποία σώζονται ελάχιστα παραδείγματα ελληνικής γραφής, πολύ περισσότερο στη Μακεδονία, όπου τα ενεπίγραφα ευρήματα είναι εξαιρετικά σπάνια.
Ποιά όμως ήταν η αρχαία Μεθώνη Πιερίας; Σε τι γλώσσα μιλούσαν; Γιατί όλα τα παραπάνω είναι τόσο σημαντικά; Σ' αυτά τα θέματα, και κυρίως στο γλωσσικό, αναφέρθηκαν οι ομιλητές της χτεσινής εκδήλωσης, που πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Οργανωτής το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας (ΚΕΓ), το ίδρυμα που με τηβοήθεια του ΕΣΠΑ και του υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, θα εκδώσει τον τόμο, θα δημιουργήσει ηλεκτρονική βάση στο Διαδίκτυο για την καταχώρηση του πολύπλευρου υλικού και θα προχωρήσει στην πραγματοποίηση ενός διεθνούς συνεδρίου (τον Ιούνιο στη Θεσσαλονίκη) και μιας ημερίδας (τον Οκτώβριο),ώστε να εμπλουτιστεί η διεθνής βιβλιογραφία και να προωθηθεί η επίλυση αμφιλεγόμενων γλωσσολογικών και ιστορικών ζητημάτων.
Μεταξύ των ομιλητών ήταν ο Γιάννης Τζιφόπουλος, αναπληρωτής καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και Επιγραφικής του ΑΠΘ, ο οποίος αναφέρθηκε στις ανασκαφές που έγιναν στο λεγόμενο «Υπόγειο» της Μεθώνης, έναν χώρο διαστάσεων 3,60 Χ 4,20 μ. και βάθους 11,5 μ., που συνιστά «κλειστό εύρημα». Πρόκειται για όρο πουχρησιμοποιούν οι αρχαιολόγοι για να δηλώσουν δύο πράγματα: ότι η ανασκαφή του έχει περατωθεί και ότι η χρονολόγησή του μπορεί να προσδιοριστεί με σχετική ασφάλεια.

Πάνω από 1.200 ενεπίγραφα αντικείμενα συγκεντρώθηκαν από τις ανασκαφές στη βόρεια Πιερία, τα οποία θα καταγραφούν και θα μελετηθούν, προκειμένου να εκδοθούν το πιθανότερο σε ηλεκτρονική μορφή. Από αυτά, ο Γιάννης Τζιφόπουλος, ο ανασκαφέας της περιοχής Ματθαίος Μπέσιος και ο μελετητής Αντώνης Κοτσώνας, ξεχώρισαν191 ενεπίγραφα αντικείμενα. Ένα μικρό σύνολο αγγείων, με επιγραφές, εμπορικά σύμβολα και χαράγματα, που δεν αντιπροσωπεύει ούτε την ποικιλία ούτε τον τεράστιο όγκο του υλικού από την ανασκαφή του Υπογείου.

Τι μαρτυρούν όμως τα αντικείμενα αυτά και κυρίως οι επιγραφές που αναφέρουν ονόματα, αστεϊσμούς, ακόμα και λυρικά κείμενα, όπως το ιαμβικού ρυθμού ποίημα στον σκύφο του Ακεσάνδρου;
Ο καθηγητής του ΑΠΘ δίνει την εξήγηση:
«Η σημασία τους είναι τεράστια και αποδεικνύουν ότι η Μεθώνη και η ευρύτερη Μακεδονία αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του ενιαίου ελληνικού αιγαιακού χώρου κατά τις κρίσιμες περιόδους της Εποχής του Σιδήρου (1050 με 700 π.Χ.) και της αρχαϊκής εποχής, από το 700 ως το 480 π. Χ., περίοδοι που διαμόρφωσαν τη δυναμικήεμφάνιση της Μακεδονίας στα κλασικά χρόνια. Η μαρτυρία των ενεπίγραφων αντικειμένων από τη Μεθώνη μας υποχρεώνει να τροποποιήσουμε αν όχι να ανατρέψουμε αρκετές παγιωμένες αντιλήψεις για την ελληνική γλώσσα, τους Έλληνες στη Μακεδονία, τον δεύτερο ελληνικό αποικισμό, το εμπόριο της κεραμικής κυρίως των πρώιμωνεμπορικών αμφορέων, την εμφάνιση του αλφάβητου στην Ελλάδα, τον αλφαβητισμό και την εγγραμματοσύνη, τις απαρχές της λογοτεχνίας, τα εμπορικά, συμποτικά και άλλα περιβάλλοντα ανάπτυξης της γραφής».
Το μεγαλύτερο μέρος της ενεπίγραφης κεραμικής που βρέθηκε στο «Υπόγειο» ανάγεται στα τέλη του 8ου και στις αρχές του 7ου αι. π. Χ. Χρονολογείται δηλαδή σε μια εποχή κατά την οποία οι ελληνικές επιγραφές είναι ακόμα λιγοστές. «Το ότι επιγραφές, ανάμεσά τους και μια έμμετρη, όπως και αλφαβητικά και μη χαράγματα και εμπορικάσύμβολα βρέθηκαν στην Μεθώνη, στην περιφέρεια του τότε αρχαίου ελληνικού κόσμου, ανοίγει νέους δρόμους για όσους ασχολούνται με τα πρώτα βήματα του ελληνικού αλφαβήτου. Τα ενεπίγραφα κείμενα από τη Μεθώνη φαίνεται να μην ανήκουν σε ένα και μόνο αλφάβητο και πιθανόν ενισχύουν την άποψη αυτών που πρεσβεύουν ότι τοελληνικό αλφάβητο θα πρέπει να γεννήθηκε σε μια παλιότερη από τη συνήθως προτεινόμενη εποχή», δήλωσε στη δική του ομιλία ο ακαδημαϊκός Μιχάλης Τιβέριος, καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Για το επιστημονικό, ερευνητικό και συγγραφικό πρόγραμμα της Μεθώνης Πιερίας, που βρίσκεται στο στάδιο της υλοποίησης και εντάσσεται στο πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση, Δράσεις για τον Πολιτισμό και την Εκπαίδευση», μίλησε αναλυτικότερα ο πρόεδρος του ΚΕΓ Ιωάννης Καζάζης, καθηγητής του τμήματος Φιλολογίαςτου Πανεπιστημίου ΑΠΘ. «Ο χαρακτήρας της λαλιάς των αρχαίων Μακεδόνων και η σχέση της με την ελληνική γλώσσα αποτελούσε από τον προπερασμένο ήδη αιώνα αντικείμενο συζητήσεων, που διεξάγονταν συνήθως με δηλωμένη αφετηρία και με γνωστές επιστημονικές θέσεις ή προκαταλήψεις, συχνά με ανομολόγητες προθέσεις χωρίςσεβασμό προς την επιστημονική δεοντολογία και σε κλίμα έντονα φορτισμένο από τις ιστορικές αντιπαραθέσεις των λαών της περιοχής», δήλωσε ο κ. Καζάζης, περιγράφοντας, μεταξύ άλλων, το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε η προβληματική.
Στην εκδήλωση, παραβρέθηκε και η υπουργός Αννα Διαμαντοπούλου, η οποία εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της προς το ΚΕΓ και τους επιστήμονες που δούλεψαν για την έκδοση του τόμου, τονίζοντας ταυτόχρονα τη σημασία του έργου και των ευρημάτων.
Μετά την εκδήλωση η Α. Διαμαντοπούλου δήλωσε:
«Από την έρευνα που διεξήχθη από αρχαιολόγους και γλωσσολόγους προκύπτει η πιστοποίηση της μακεδονικής γλώσσας ως αρχαίας ελληνικής διαλέκτου. Πρόκειται για μία εξαιρετικά σημαντική διαπίστωση τεράστιας ιστορικής, αρχαιολογικής σημασίας αλλά και μεγάλου εθνικού ενδιαφέροντος. Σε μια περίοδο που στη χώρα μας ζούμε μιαβαθιά κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά έχει πολλές και διαφορετικές συνιστώσες, θεωρώ ότι επιτεύγματα σαν κι αυτό έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Όταν έχουμε όλοι την αίσθηση ότι ένα γκρίζο σύννεφο είναι πάνω από τη χώρα, είναι πολύ σημαντικό να αντλήσουμε από τον πολιτισμό, την ιστορία και τη γλώσσα μας τηναυτοπεποίθηση που όλοι χρειαζόμαστε.»
Ο αναλυτικός πρώτος τόμος για τις αρχαίες ελληνικές διαλέκτους, με έμφαση στις βορειοδυτικές και ακόμα ειδικότερα στην αρχαία μακεδονική διάλεκτο, θα έχει τίτλο «Αρχαία Μακεδονία, Ιστορία - Γλώσσα - Πολιτισμός». Αναμένεται να εκδοθεί μέχρι τον Μάρτιο και θα είναι γραμμένος σε τέσσερις γλώσσες (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά καιγερμανικά).

Ο πρώτος πρόεδρος της Αργεντινής ήταν Έλληνας

Του Γεωργίου Λεκάκη


Δεν είναι λίγα τα στοιχεία που μπορούν να στοιχειοθετήσουν πως η Κολχίδα των Αργοναυτικών δεν είναι η γνωστή Κολχίς του Πόντου, αλλά τμήμα μεταξύ Βολιβίας-Περού, γύρω από την λίμνη Τιτικάκα, στα σύνορα Αργεντινής-Βολιβίας. Μάλιστα, λένε, πως η πανάρχαια φυλή Ινδιάνων Κόλχι είναι απομεινάρι των Κόλχων, γι’ αυτό και χρησιμοποιούν πολλάκις στα σύμβολά τους τον ελληνικό μαίανδρο. Άρα οι σχέσεις Ελλήνων-Νοτιοαμερικανών τραβάει σε απίστευτα βάθη χρόνου, που μένει σε επόμενες γενεές επιστημόνων, αποδεσμευμένων από στεγανά, να ερευνήσουν.

Άλλωστε το όνομα της χώρας ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική (ομηρική) ρίζα αργ- (> αργής, άργιλλος, άργος, κλπ.) που σημαίνει φωτεινός, λαμπρός, φεγγοβόλος, άσπρος, εξ αιτίας του άσπρου της χώματος.

Ο πρώτος πρόεδρος της Ενωμένης Αργεντινής Δημοκρατίας, ήταν ένας Έλληνας, ο Βλαδίμηρος (Βαρθολομαίος) Δημητρίου (Μήτρε στην βορειοηπειρωτική > Μίτρε στην ισπανική, 1821-1906), Βορειοηπειρώτης εκ Χιμάρας. Αυτός, μετανάστης 4ης γενεάς, όταν τελείωσε ο 7ετής εμφύλιος με την Μάχη της Σεπέντα (1859), και το Μπ. Άυρες υποτάχθηκε στην Ομοσπονδία, ανήλθε στο υψηλότερο αξίωμα της χώρας (1862). Και ίσως γι’ αυτό η σημαία της να είναι γαλανόλευκη. Στην διάρκεια της προεδρίας του, έγινε ο αιματηρός πόλεμος Αργεντινής-Ουρουγουάη, που στοίχισε στην Αργεντινή 50.000 άνδρες και πολλές υλικές ζημιές (200 εκατ. πιάστρα). Διάδοχος του προέδρου Δημητρίου ήταν ο Σαρμιέντο (1868-1874), που προσπάθησε να φέρει μετανάστες στην Αργεντινή, αλλά τον εμπόδισε ο εθνικιστής στρατηγός Δημητρίου, με στασιαστικό κίνημα. Ακολούθησε εμφύλιος, οι στασιαστές υπετάχθησαν, και εν τέλει το Μπ. Άυρες ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της Αργεντινής, το 1880, υπό τον Ρόκα.

Η οικογένεια του Δημητρίου συνδεόταν φιλικά με την μεγάλη οικογένεια Ηπειρωτών ευεργετών Ζάππα, απ’ το Λάμποβο της Β. Ηπείρου. Η οικογένεια Δημητρίου πένθησε πολύ τον θάνατο του Ζάππα (1865). Οι πρόγονοι του Βαρθ. Δημητρίου άφησαν περί το 1670 την Χιμάρα, ακολουθώντας το μεγάλο ρεύμα φυγής του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής, που έφευγε (κυρίως προς την ελεύθερη Ιταλία) για να μην υπηρετήσει στον τουρκικό στρατό. Αυτό ακριβώς εξιστορεί το δημοτικό, όταν λέει.

«Δέλβινο και Τσαμουριά

δεν τα δίνουν τα παιδιά,

για νιζάμ του βασιλιά».

Η οικογένεια Δημητρίου ακολούθησε το δρομολόι αναζητήσεως νέας ζωής Γένοβα-Ενετία-Πειραιά-Αθήναι (1678) κι απ’ εκεί Ουρουγουάη.

Από την Ουρουγουάη οι Έλληνες διεσπάρησαν σε όλην την Ν. Αμερική. Κι αυτό συνεχίσθηκε έως τις αρχές του 20ού αι. (1907-1911). Την πρώτη δεκαετία του 20ού αι. περισσότεροι από 10.000 Έλληνες (κυρίως από Κρήτη, κ.α.) κατέφθασαν ως μετανάστες στην Ουρουγουάη, ενώ περίσσότεροι από 50.000 - κατά το πλείστον μικρέμποροι - έφθασαν στην Αργεντινή!

Στην Αργεντινή, που μαχόταν για την ανεξαρτησία της, ως ήρωάς της τιμάται κι ένας άλλος Έλλην, ο Ιωάννης Γεωργίου (1833-1935), από το «ανταρτοχώρι της Σάμου», Πλάτανο. Αυτός ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξεμέτρησε την Παταγονία και την Γη του Πυρός (1855-1890)! Μάλιστα, όταν ο Δαρβίνος μελετούσε την περιοχή, ο Σαμιώτης συνεργάσθηκε μαζί του! Το όνομά του και η δράση του έγιναν λαϊκό παραμύθι στην Αργεντινή! Έγινε μύθος και πέθανε σε βαθύ γήρας (102 ετών) στον Κάμπο του Μπ. Άυρες, χωρίς ν’ αφήσει απογόνους. Όσοι γνώρισαν τον Γεωργίου, έλεγαν πως μιλούσε για την πατρίδα του, την Σάμο, σαν να μην έφυγε ποτέ απ’ αυτήν. (Πριν απ’ αυτόν έφθανε στα λιμάνια της Ν. Αμερικής ο επίσης Σάμιος καπετάν Σταμάτης Γεωργιάδης, με το σκαρί του «Αχιλλέυς» - ο μετέπειτα ξακουστός πολέμαρχος του Αγώνος του 1821).

Αλλά δεν ήταν ο μόνος Έλλην πεσών για την ανεξαρτησία της Αργεντινής. Ως ήρωας αυτού του αγώνος τιμάται και ο Μιχ. Σπύρου, εκ Λέσβου, ο οποίος στα στερνά, ανατίναξε το καράβι του, για να μην πέσει στα χέρια των εχθρών του.

Η οικογένεια Δημητρίου έφθασε στο Μπουένος Άυρες. Εκεί μέσα σ’ ένα καφενείο, του Χιώτη Α. Ζέππου, τρεις Έλληνες της διασποράς, ο Σαμιώτης Κώστας Καρούλιας (πρόγονος του παλαιμάχου ποδοσφαιριστή και νυν προπονητή Νίκου Καρούλια), ο Σιάκης από την Βυτίνα (Αρκαδίας) και ο Σπ. Σπυριδάκης ίδρυσαν την ποδοσφαιρική ομάδα-καμάρι της Αργεντινής, την Μπόκα-τζούνιορς! Μάλιστα ο Κ. Καρούλιας ίδρυσε και τον προσκοπισμό στην Αργεντινή! Ενώ ο Σπυριδάκης, που έφθασε στην Αργεντινή απ’ τ’ Αναφιώτικα της Πλάκας, είχε πρωτοστατήσει και στην ανέγερση του πρώτου ορθόδοξου ναού στην περιοχή.

Το λιμάνι της πόλεως οργάνωσε και πάλι ένας Έλλην, ο Εμμανουήλ Χατζιδάκης, Δωδεκανήσιος εκ Κάσου! Αυτός διέμεινε για λίγο εν Αθήναις και το 1870 έφυγε για Αργεντινή, όπου έγινε υπεύθυνος του μεγαλύτερου λιμανιού της χώρας και απ’ την θέση αυτή βοηθούσε πολύ τους Έλληνες καπεταναίους που προσέγγιζαν το μεγάλο λιμάνι…

Διευθυντής της Αστυνομίας Αργεντινής χρημάτισε ένας άλλος Έλλην, ο Ηπειρώτης Αλκ. Λάππας. Για όλα τούτα δεν είναι τυχαίο που λεν πως «οι Ηπειρώτες έκτισαν την Αργεντινή»!..

Επανερχόμαστε στον αγωνιστή και πρώτο πρόεδρο της Αργεντινής: Όταν η χώρα πτώχευσε (1890) οι Αργεντινοί θυμήθηκαν και πάλι τον Δημητρίου. Αυτός, συμφώνησε με τον στρατηγό Ρόκα και υποστήριξαν στις προεδρικές εκλογές (Μάιος 1892) τον Σάενς Πένια, έναν ανώτερο δικαστικό λειτουργό, που έχαιρε γενικού σεβασμού. Ο Β. Δημητρίου δεν ξέχασε ποτέ τις καταβολές της οικογενείας του, κι ας μην είχε επισκεφθεί ποτέ ο ίδιος την Ελλάδα! Μιλούσε άριστα ελληνικά! Θεωρείται και εκ των κορυφαίων λογοτεχνών (ποιητών και ιστορικών) της Αργεντινής. Έγραψε το έργο «Η Ιστορία του Σαν Μαρτίν» και το «Η Ιστορία του Μπελγκράνο», στα οποία προσπάθησε να αναπτύξει το φρόνημα της εθνικής συνειδήσεως των Αργεντινών. Ας σημειώσω, ότι τότε η ελληνική ήταν η δημοφιλέστερη γλώσσα στο Μπ. Άυρες, μετά την τοπική.

Ο συγγραφέας Β. Δημητρίου ίδρυσε και την εφημερίδα «Έθνος», το 1862, την πρώτη εφημερίδα της Αργεντινής! Ενώ στο Μπ. Άυρες εκδιδόταν και ελληνικό - και μάλιστα γελοιογραφικό - φύλλο! Η «Εταιρεία της υπέρ των Πατρίων Αμύνης» (που ιδρύθηκε το 1901 και στεγάσθηκε στην Ακαδημία Αθηνών) κυκλοφορούσε ένα 4σέλιδο φυλλάδιο, με τίτλο «Τα Πάτρια» - επιμελεία των ακαδημαϊκών Γ. Χατζιδάκη, Κ. Ζησίου και του δημοσιογράφου Ι. Δαμβέργη - που κυκλοφορούσε τότε σε 20.000 δωρεάν αντίτυπα και που έφθανε και στην Αργεντινή! Το 1924 ιδρύθηκε η ομογενειακή εφημερίδα «Πατρίς», στο Μπ. Άυρες, από τον Γ. Παρασκευαΐδη (και είτα δ/ντή τον Αθ. Βαϊρακλιώτη). Μετά, ο πρέσβυς της Ελλάδος στο Μπ. Άυρες, Βασ. Δενδραμής, ίδρυσε την εφημερίδα «Ελλάς» (με δ/ντές τον Δημ. Λογοθέτη, έως το 1956, την θυγατέρα του Ελένη και είτα τον Λεων. Τριανταφυλλίδη). Το 1958 ιδρύθηκε η εφημερίδα «Νότιος Αμερική», από την Πολ. Μποσκαΐνου και ο «Ελληνισμός» από τον Δημ. Ρούτση.

Γι’ αυτό ο Αργεντινός εθνικός ποιητής και ένας των σημαντικότερων ποιητών της Ν. Αμερικής, που ήταν και μέλος του Αργεντινού Κοινοβουλίου Αντράντε Ολεγκάριο (1841-1882), ο οποίος ύμνησε τις ομορφιές της πατρίδος του, έγραψε έργα εμπνευσμένα από την Ελλάδα («Ατλαντίς», 1881 και «Προμηθεύς», 1877), στα οποία εκφράζει τους πόθους των λαών της Λατ. Αμερικής. Ενώ ένα από τα ωραιότερα γλυπτά έργα-δημόσια μνημεία που ευρίσκονται στην Αργεντινή, είναι ο «Θνήσκων Κένταυρος», έργο του Γάλλου γλύπτου Μπουρντέλ.

Η Αργεντινή συνδέεται και με την Θράκη, κυρίως δια μέσου του ιδιοφυούς επιχειρηματία και ευπατρίδη, Ευγένιου Ευγενίδη (εκ Διδυμοτείχου) ο οποίος - μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο - συνέδεσε ατμοπλοϊκώς την Νότιο Αφρική με την Νότιο Αμερική! Εν τέλει, εγκαταστάθηκε στην Αργεντινή, απ’ όπου ο οξυδερκής επιχειρηματίας διείδε το ισχυρό μεταναστευτικό ρεύμα κι εστράφη στην ναυτιλία των υπερωκεανίων.

Και ο δις βραβευμένος με Όσκαρ Αργεντινός συνθέτης Γκουστάβο Σανταολάγια, δήλωσε: «Προσωπικά νοιώθω την ύπαρξη μιας υπόγειας σύνδεσης μεταξύ Ελλάδος-Αργεντινής, μεταξύ των δύο πολιτισμών. Νοιώθω πως η μουσική μας συγγενεύει κάπως με την δική σας και την συγγένεια την εντοπίζω ανάμεσα στο τάνγκο και στο ρεμπέτικο… Ίσως να υπάρχουν κοινές πηγές. Οι μουσικές και των δύο είναι πιο συναισθηματικές, κάπως σκοτεινές και θλιμμένες, και τα δύο ιδιώματα αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο την μελαγχολία. Υπάρχει ένα περίεργο αίσθημα κενότητος που δεν μπορώ να το περιγράψω. Μου αρέσει ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ παλαιότερα ήμουν φανατικός των Aphrodite’s Child του Β. Παπαθανασίου. Ο δίσκος τους “666? είναι από τους αγαπημένους μου. Μου αρέσουν επίσης πολύ τα ρεμπέτικα. Στην συλλογή των οργάνων μου έχω - εννοείται - και το μπουζούκι. Εάν το χρησιμοποιούσα στην ταινία, θα το έπαιζα βέβαια με τον δικό μου τελείως διαφορετικό τρόπο» - βλ. σχ. εφημ. «Εποχή», Ιούνιος 2009.

Στο σημείο αυτό, καλό είναι να θυμηθούμε πως στα εθνικά μουσικά όργανα της Αργεντινής, ανάμεσα στο τύμπανο κάγια, τον καλαμένιο αυλό, τον κοκκαλένιο αυλό (κουένα), τον ευθύαυλο (μια πεντάμετρη σάλπιγγα, που λέγεται έρκε ή ερκέντχο ή τρουτρούκα), συγκαταλέγεται και ο αυλός του Πανός, που στην τοπική λέγεται «σίρου» ή «αντάρα».

Η ελληνική κοινότητα του Μπ. Άυρες από το 1911 είχε εκκλησία, σχολείο και νοσοκομείο! Στην απογραφή του 1963 οι Έλληνες της Αργεντινής ήσαν 43.000 (η πολυπληθέστερη εθνότητα μετά τους εντοπίους, τους Ιταλούς και τους εβραίους). Την δεκαετία του 1950-60 ο ελληνικός πληθυσμός αυξανόταν συνεχώς. Ζούσε κυρίως σε 8 κοινότητες (οι παλαιότερες: Δυο στο Μπ. Άυρες, μια στο Βερίσσο και μια στο Ρεμέντιος ντε Εσκαλάντα), είχε αναπτύξει 21 κοινωφελείς οργανώσεις, εκκλήσιαζόταν σε 6 εκκλησιές και λειτουργούσε 5 σχολεία! Σήμερα, ο απόδημος ελληνισμός στην Αργεντινή υπολογίζεται σε 20.000 ανθρώπους. Η δε δρ. Χρ. Τσαρδίκου (πρόεδρος του «Νόστος» Μπ. Άυρες) δημιούργησε έδρα Ελληνικών Σπουδών σε μεγάλο πανεπιστήμιο της αργεντίνικης πρωτεύουσας. Το 2009 η Ένωση Συγγραφέων Αργεντινής έδωσε το α΄ διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας στην Ελλάδα και στον Πέτρο Κασιμάτη, κατά τον διεθνή διαγωνισμό «Ο Ελληνισμός και ο Μέγας Αλέξανδρος», που πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την ελληνική πολιτιστική οργάνωση «Νόστος».

ΠΗΓΕΣ:

Γκαλεάνο Εδ. «Πηγές από Μνήμες Φωτιάς - Τα πρόσωπα και οι μάσκες», μτφρ. Ισμ. Κανσή, εκδ. «Εξά¬ντας», 1987.

Δαμηλάκου Μ. «Έλληνες μετανάστες στην Αργεντινή (1900-1970): Διαδικασίες συγκρότησης και μετασχηματισμοί μιας μεταναστευτικής κοινότητας», Ιστορικό Αρχείο Εμπορικής Τράπεζας της Ελλάδος, 2004.

Εθνική Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου «Αργεντινή-Χιλή από οικονομικής απόψεως», Αθήναι, 1961.

Καμηλιέρης Σπ. «Το γενικόν εμπόριον της Αργεντινής Δημοκρατίας και η οικονομική εξέλιξις της χώρας κατά τα τελευταία έτη», Μπ. Άυρες, 1938.

Κατσόμαλος Β. «Αργεντίνα, Χιλή-Ουρουγουάη-Βραζιλία και οι Έλληνες», Μπ. Άυρες, 1972.

Κουτάντος Δημ. «Λέξεις που μυρίζουν θάλασσα (Ελληνικές λέξεις στα πορτογαλικά)».

Λεκάκης Γ. «Ήπειρος, η γωνιά που πέτρωσε στο 5…», βιβλίο (620 σελίδων), το οποίο κυκλοφόρησε μαζί με 4 CDs με ηπειρώτικη μουσική και ένα Cdrom. Έκδ. RiA Music & Multimedia Education Engineering (εκδ. «Πολυμέσα Εκπαιδευτική Μηχανική»), 1998. Του ιδίου: «Ο Τύπος την εποχή Πλάτωνος Δρακούλη», εισήγηση στο συνέδριο για τον Πλ. Δρακούλη, που έγινε στην Ιθάκη, το 2009.

Πετρίδης Ζ. Π. «Οδύσσεια - Μια ναυτική εποποιία προϊστορικών Ελλήνων εις την Αμερικήν», 1994.

Ποιμενίδης Κ. Ι. «Συνοπτική εικών της Αργεντινής Δημοκρατίας», εν Αθήναις, 1926.

Τρακάδα Κυρ. «Αγαπημένη μου Αργεντινή-Από την Παταγονία στη Σάμο με αγάπη», εκδ. «Νοσταλγία», 2010. Της ιδίας «Μπόκα-τζούνιορ-Αιγαίο: Αυτά που μας ενώνουν».

Τριανταφυλλίδης Μαν. «Έλληνες της Αμερικής», 1952.

Χουρμουζιάδης Γ. “La cultura de Grecia”, Μπουένος Άυρες Αργεντινή, 1972.

Χρηστοφής Χρ. «Η Αργεντινή δημοκρατία και το ελληνικό εμπόριον υπό έποψιν ναυτιλίας, μεταναστεύσεως, συναλλαγών», εν Αθήναις, 1991.

Και: “Grecia-datos informativos sebu su economia nauonal con la Republica Argentina”, Μπ. Άυρες, 1936.

ΠΗΓΗ: www.xronos.gr/

ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ «ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ»

Εδώ και μερικές δεκαετίες με την εμφάνιση της ιατρικής πρακτικής των ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΩΝ έχουν αναφανεί ορισμένα ηθικά ζητήματα που οφείλουν να απασχολήσουν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Το παρόν άρθρο αποτελεί συνοπτική παρουσίαση της επαίσχυντης προπαγάνδας των υποστηρικτών της λεγομένης «ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ».

Πρώτα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι Μεταμοσχεύσεις οργάνων και ιστών από άνθρωπο σε άνθρωπο δεν είναι όλες ηθικά επιλήψιμες. Όταν για παράδειγμα ένας δότης δίνει ένα από τα διπλά ζωτικά όργανα του ή κάποιον ιστό στον συμβατό λήπτη και μετά την Μεταμόσχευση έχουν την δυνατότητα να ζήσουν και οι δύο, δεν υπάρχει πρόβλημα. Το ηθικό πρόβλημα παρουσιάζεται στις λεγόμενες Μεταμοσχεύσεις από τους ψευδώς και αντιεπιστημονικώς ονομαζόμενους «ΠΤΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΟΤΕΣ».

«ΠΤΩΜΑΤΙΚΟΣ ΔΟΤΗΣ»

Όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι Μεταμοσχεύσεις, οι Ιατροί προσπάθησαν να μεταμοσχεύσουν ζωτικά όργανα από ασθενείς που μόλις είχαν πεθάνει σε αρρώστους πχ: καρδιοπαθείς. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ. (ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Από ΠΤΩΜΑΤΙΚΟ ΔΟΤΗ το ΜΟΝΟ όργανο που μπορεί να μεταμοσχευθεί σε συμβατό λήπτη, εντός ορισμένου χρονικού ορίου μετά τον θάνατο, είναι κάποια τμήματα του ΟΦΘΑΛΜΟΥ )

Στις εν λόγω περιπτώσεις οι ΔΟΤΕΣ ήταν πραγματικά ΠΤΩΜΑΤΙΚΟΙ. Είχαν δηλαδή υποστεί μη αναστρέψιμη διακοπή της καρδιακής - αναπνευστικής λειτουργίας. Εν συνεχεία οι Ιατροί αφού απέτυχαν με τις Μεταμοσχεύσεις οργάνων από ΠΤΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΟΤΕΣ, ακολούθησαν άλλη τακτική....

ΝΕΟΣ ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ!!! Οι Ιατροί προχώρησαν στην δημιουργία του τεχνητού αντιεπιστημονικού όρου ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ και εγκατέλειψαν τον παραδοσιακό ορισμό του θανάτου (Μη αναστρέψιμη διακοπή της καρδιακής - αναπνευστικής λειτουργίας ). Εν συνεχεία ταύτισαν αυθαιρέτως τον ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ με τον ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ του Ασθενούς !!! Έτσι οι Ιατροί πέτυχαν να δημιουργήσουν ΨΕΥΔΕΙΣ ΠΤΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΔΟΤΕΣ, κατάλληλους όμως για λήψη ζωτικών οργάνων. Επίσης πέτυχαν να αποφύγουν τις συνέπειες του Νόμου περί ανθρωποκτονίας.

«ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ»

Υπάρχουν Ιατροί που αμφισβητούν τον όρο ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ και την ταύτιση του με τον ΘΑΝΑΤΟ του Ασθενούς. (Ο Truog, καθηγητής Αναισθησιολογίας στο πανεπιστήμιο του Harvard, ο καθηγητής Νευρολογίας στο Ohio State University Taylor, ο Εμμανουήλ Παναγόπουλος, Επίκ. Καθηγητής Χειρουργικής Παν/μίου Αθηνών και άλλοι ξένοι και Έλληνες).

Οι οπαδοί του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ορίζουν ως ΘΑΝΑΤΟ του ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ μία κατάσταση μη αναστρέψιμου απνοϊκού ΚΩΜΑΤΟΣ. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι σε ΚΩΜΑ περιέρχονται ΖΩΝΤΑΝΟΙ Ασθενείς και όχι τα ΠΤΩΜΑΤΑ. Πρώτη ήταν η Επιτροπή του Harvard που όρισε ορισμένα κριτήρια για τον ορισμό του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Αργότερα ακολούθησαν και άλλες επιτροπές με διαφορετικά κριτήρια. Δηλαδή τα ΚΡΙΤΗΡΙΑ του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ έχουν κατά την διάρκεια του χρόνου ΜΕΤΑΒΛΗΘΕΙ! Αυτό είναι κάτι που επιμελώς αποκρύπτεται από τους θιασώτες του «εγκεφαλικού θανάτου» - από τους θιασώτες του ΝΕΟΘΑΝΑΤΟΥ!

Αλλά μήπως η διαφοροποίηση του ορισμού του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ είναι μόνο χρονική; ΌΧΙ είναι και ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ!!! Αυτό είναι επίσης κάτι που αποκρύπτεται με μανία από τους προπαγανδιστές του «εγκεφαλικού θανάτου» και των «πτωματικών» Δοτών ! Στην Ευρώπη, της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένης, «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ» ορίζεται η ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΒΛΑΒΗ ΜΟΝΟ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ . Αντιθέτως στις Η.Π.Α «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ» ορίζεται η ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΒΛΑΒΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΣΥΜΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΣΤΕΛΕΧΟΥΣ . Υπάρχουν όμως και ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ από χώρα σε χώρα όσον αφορά κάποια επιμέρους όρια διαγνωστικών παραμέτρων του «εγκεφαλικού θανάτου».

Άρα έχουμε και λέμε : Οι επαίσχυντοι θιασώτες του ΝΕΟΘΑΝΑΤΟΥ ψεύδονται ασυστόλως όταν λέγουν ότι ο «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ» αποτελεί ομόφωνη παραδοχή της επιστημονικής κοινότητος. Οι Προπαγανδιστές αυτοί αποκρύπτουν ότι:

α) ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΤΟΝ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ».

β) Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΔΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.

γ) Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ» ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΗΜΕΡΑ.

δ) ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΗ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΜΕΤΡΩΝ ΤΟΥ «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ».

(πχ : Στη βάρβαρη Δοκιμασία της ΑΠΝΟΙΑΣ ενός test χωρίς δυνητικό ώφελος για τον ασθενή - για τον έλεγχο της λειτουργίας του Εγκεφαλικού Στελέχους. «Οι πλείστοι ερευνητές θεωρούν ότι εάν δεν εμφανισθεί αυτόματη αναπνοή, όταν η μερική πίεση του διοξειδίου του άνθρακος του αρτηριακού αίματος φθάσει την αυθαίρετη τιμή των 60 mm Hg (8 kPa), η δοκιμασία της άπνοιας θεωρείται θετική. Υπάρχουν όμως πρόσφατες απόψεις σύμφωνα με της οποίες πρέπει να συνεχίζεται η δοκιμασία της άπνοιας έως ότου η κριτική τιμή της μερικής πίεσης του διοξειδίου του άνθρακα υπερβεί τα 90 mm Hg (12 kPa) ή ακόμη τα 100 (13.3 kΡa). Η αιτία των ανωτέρω απόψεων είναι ότι έχει παρατηρηθεί αυτόματη αναπνοή με τιμές μερικής πίεσης διοξειδίου του άνθρακος πολύ επάνω από τα 60 mm Hg (8 kPa) - και σε μια περίπτωση στα 91 mm Hg (12,1 kΡa). Περαιτέρω, δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς την διάρκεια της δοκιμασίας της άπνοιας. Έτσι αυτή ήταν 3 λεπτά σύμφωνα με την ad hoc επιτροπή του Πανεπιστημίου του Harvard, 4 λεπτά σύμφωνα με την εισήγηση των Mohandas και Chou και 8 με 20 λεπτά σύμφωνα με την πρόσφατη βιβλιογραφία» . Κ. Γ. Καρακατσάνης -Αναπληρωτής Καθηγητής Πυρηνικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ., Διευθυντής του Τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ. και «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης Ι. Ν. Τσανάκας-Αναπληρωτής Καθηγητής Παιδιατρικής Πνευμονολογίας, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ., και «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.

«Για τη διάγνωση του θανάτου του εγκεφαλικού στελέχους ελέγχονται έξι αντανακλαστικά, από τα οποία σπουδαιότερο είναι το αντανακλαστικό της άπνοιας, που ελέγχεται με τη δοκιμασία της άπνοιας. Η δοκιμασία της άπνοιας στηρίζεται σε ανεπαρκή δεδομένα και είναι δυνατόν να είναι καθεαυτήν βλαπτική για ένα ήδη τόσο βεβλαμμένο εγκέφαλο ή ακόμη είναι δυνατόν ν' αποδειχθεί θανατηφόρος. Δεδομένου μάλιστα ότι η προαναφερθείσα δοκιμασία δεν έχει δυνητικό όφελος για τον ελεγχόμενο ασθενή, θεωρείται ότι η χρησιμοποίηση της είναι σαφώς ανήθικη.

Ο ουδός (το κατώφλι) του διοξειδίου του άνθρακος στο αρτηριακό αίμα, για να χαρακτηριστεί η δοκιμασία αυτή θετική (παθολογική), είναι τα 50 mm Ηg στην Αγγλία, τα 50-55 στον Καναδά, τα 60 στις ΗΠΑ, ενώ πρόσφατα γίνεται σύσταση ο ουδός αυτός να είναι μεγαλύτερος από 100 mm Hg, διότι υπήρξαν περιπτώσεις «ε.ν.» ασθενών οι οποίοι εμφάνισαν αυτόματη αναπνοή σε τιμές διοξειδίου του άνθρακος πολύ πάνω από τα 60 mm Hg. Και ο χρόνος όμως της απνοϊκής οξυγόνωσης του ασθενούς ποικίλλει στα διάφορα πρωτόκολλα από 3-20 min.». Κ. Γ. Καρακατσάνης -Αναπληρωτής Καθηγητής Πυρηνικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ., Διευθυντής του Τμήματος Πυρηνικής Ιατρικής, Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ. και «Ιπποκράτειο» Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης).

Όμως οι Ιατροί οπαδοί του ΝΕΟΘΑΝΑΤΟΥ, πέρα από την ΒΑΡΒΑΡΗ και ΑΝΗΘΙΚΗ Δοκιμασία της ΑΠΝΟΙΑΣ, αποκρύπτουν από τους τραγικούς συγγενείς των βαριά αρρώστων συνανθρώπων μας και άλλα πράγματα:

- Αποκρύπτουν ότι πρώτα παίρνουν τα όργανα του ατυχούς θύματός τους και μετά διακόπτουν την μηχανική υποστήριξη !

- Αποκρύπτουν ότι κατά την διάρκεια της εγχείρησης χορηγούν ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ( !!! ) στον «ΠΤΩΜΑΤΙΚΟ ΔΟΤΗ» !

- Αποκρύπτουν ότι οι λεγόμενοι «ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΑ ΝΕΚΡΟΙ» έχουν ροδαλό χρώμα, είναι ζεστά τα σώματά τους, ανεβάζουν πυρετό σε περίπτωση λοίμωξης, έχουν διούρηση, αφόδευση, επούλωση πληγών, ορισμένα αντανακλαστικά....!!!

- Αποκρύπτουν ότι υπάρχουν περιπτώσεις ΕΓΚΥΩΝ Γυναικών « Εγκεφαλικά Νεκρών » - «Πτωματικών» Δοτών που ολοκλήρωσαν ΕΠΙΤΥΧΩΣ ΤΗΝ ΚΥΗΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΑΝ ΥΓΙΗ ΒΡΕΦΗ !!!

Αυτοί είναι οι οπαδοί του ΝΕΟΘΑΝΑΤΟΥ. Είναι οι ΙΔΙΟΙ που αποδέχονται τις ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΑΘΩΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ με τα πειράματα ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΩΝ, με την ΚΑΤΑΨΥΞΗ ΕΜΒΡΥΩΝ-που όταν μένουν στα αζήτητα τα πετούν στα σκουπίδια !

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com