ΧΑΟΣ - ΦΥΣΗ - ΑΝΘΡΩΠΟΣ - ΘΕΟΣ
Μια φορά, μέσα στο αρχέγονο Χάος σεργιάνιζε ό αρχέγονος άνθρωπος παρέα με μια νεράιδα. Από μια γωνιά του Χάους τους βλέπει το μηδέν καί ταράχτηκε. Ποιος αμφισβήτησε την πανταχού βασιλεία μου; σκέφτηκε. Καί όρμησε να τους καταπιεί. Απλώνει πρώτα το χέρι του στη Νεράιδα, αυτή κατατρόμαξε καί παρακάλεσε τον Θεό να την κάνει πέτρα. Καί ό Θεός την έκαμε πέτρα, καί την ονόμασε φύση. "Υστερα ρίχτηκε το μηδέν προς τον άνθρωπο. Ό άνθρωπος αλαφιάστηκε, τoβαλε στα πόδια καί παρακάλεσε τον Θεό να τον πάρει κοντά του, αλλά ό Θεός, καθώς φαίνεται, του αρνήθηκε. Ή φύση τον τραβάει να τον κάνει πέτρα για να γλυτώσει από το αδιάλειπτο κυνηγητό του μηδενός. Ό άνθρωπος όμως δεν δέχεται τέτοιο ξεπεσμό. Τότε ή φύση πού τον συμπαθούσε, έρριξε λίγο χώμα επάνω του, για να τον προστατεύει, μέχρις ότου άλλογνωμήσει ό Θεός.
"Ετσι ό άνθρωπος τρέχει πάντοτε κυνηγημένος από το μηδέν καί με την προσωρινή προστασία της φύσης, έξαιτεί καταφυγή στον Θεό. Στό επίμονο κυνηγητό, μπορεί να εκλέξει μεταξύ πέτρας καί μηδενός. Αλλά επιμένει καί ζητάει υποδοχή από τον Θεό. Ενώ το μηδέν τρέχει κατόπιν του. Ενώ ή φύση τον τραβάει να τον κάνει πέτρα.

Χρήστος Μαλεβίτσης (Παράκτιοι άνθρωποι)