ΟΝΕΙΡΟΝ ΣΤΟ ΚΥΜΑ

Την ανεγνώρισα πάραυτα εις το φως της σελήνης το μελιχρόν,
το περιαργυρούν όλην την άπειρον οθόνην του γαληνιώντος πελάγους,
και κάμνον να χορεύουν φωσφορίζοντα τα κύματα.
Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν,
είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός έρρεε το νερόν, και είχε αναδύσει.
Ητον απόλαυσις, όνειρον , θαύμα.
Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ’ έβλεπε προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου.
Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλον της τον εύγραμμον, τας λευκάς ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα της οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχύα της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα.
Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα.
Ητον πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα, ήτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναύς μαγική,
η ναύς των ονείρων…

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης